Magnetiseren van het lichaam activeert je zelfgenezend vermogen

Reviews van Sascha van der Hoop

Het huis met de geesten

Van kleins af aan liep ik met een grote boog om het huis van de buren.

40 jaar later, in 2010, ging mijn jongste dochter oppassen in dat huis. Er was een klein meisje en een hond. Samen lieten ze het hondje uit. Tijdens het wandelen liep er een vrouw met haar fiets en een baby achterop. Toen mijn dochter even iets zei tegen haar vriendin was opeens de hele vrouw met fiets verdwenen. Terug gekomen in het huis gebeurden er opeen een reeks van gebeurtenissen. Totaal over haar toeren belde ze me na een paar uur hysterisch op. Ze had een tik tegen haar neus gekregen en een hand op haar schouder. Door iets. Onzichtbaar. Ik vertelde haar rustig te blijven en onmiddellijk tegen de entiteit te zeggen dat ze er niet van gediend was en dat ie op moest houden… Verder zo spoedig mogelijk de moeder bellen. Ondertussen ben ik via mijn zus en zij weer via via aan  het telefoonnummer van Pieter gekomen. Zo is onze eerste ontmoeting tot stand gekomen. Ik was zwaar onder de indruk van zijn manier van geesten verdrijven. Het huis zat zo vol dat hij meerdere malen heeft moeten komen. Het laatste geintje van de entiteiten was om een dikke boom van de buren nog op het dak te laten vallen. Godzijdank geen lichamelijke schade. De takken kwamen door het plafond in de wc.  Daarna was het huis clean.

In 2009 stierf mijn moeder op 30 oktober. Halloween.

Vlak daarna heb ik Pieter ontmoet.

Onze eerste gesprekken gingen al vrij snel over energetische krachten en het manifesteren.

Hier had ik allemaal nog nooit van gehoord, laat staan dat ik wist hoe het werkte. Het in het nu zetten en erin geloven dat het al gebeurd is. Niet vragen of je het alsjeblieft mag krijgen, hebben of ontvangen maar dat je het al hebt. Dat de situatie al zo is zoals jij het wil. Interessant, maar hoe dan. Vooral geen woorden als; misschien, als, eigenlijk, ik denk dat het wel gaat lukken, ik hoop dat, ik zou wel willen, ja maarrrrr, gebruiken. En sowieso nooit negatieve woorden in je mond nemen.

Piet vroeg of er zaken zijn die ik graag zou willen. Ja echt wel. Mijn huis stond al 3 jaar te koop. Nau zei Piet, het is al verkocht! Pardon. Haha. Nee Piet het is helemaal niet verkocht. Jawel, je moet het in het nu zetten. Het is al verkocht aan hele leuke mensen en die zijn er zoooo blij mee. Ga straks naar huis en roep dat het verkocht is aan die leuke mensen. Herhaal het 10-20 keer minstens. Doe het zingend. Het geld staat al op de bank. Hahaha. Tralala. Wat ben ik blij. Het huis is verkocht aan hele leuke mensen en wat zijn ze blij en wat zorgen ze goed voor mijn lieve huis. Zo gezegd zo gedaan. Ik dacht ik heb toch niets te verliezen.

Een week later:

Na het voeren van mijn paarden, doe ik de lichten in de stal uit. Buiten gekomen zijn de buitenlichten nog aan. Huh. Okay, ik weer naar binnen, druk op de knop van het buitenlicht. Kom buiten. Lichten nog aan. Huh. Nu zeer bewust op de goeie knop drukken. Kom buiten…….AAN!

Ik kijk naar boven en zeg: mama is er iets dat je me wil vertellen?

Zij vertelde me, Sas verkoop het huis maar niet je stallen en manege. Het is een psychologische prijsdaling. Dan kun je met je beroep doorgaan en geld verdienen.

Ik rende naar binnen, zonder mijn man te verwittigen, belde de makelaar dat het huis die avond nog op een andere manier te koop moest worden aangeboden.

Binnen een week kwamen er twee partijen die tegen elkaar opboden. Het huis is aan super lieve mensen verkocht die het prachtig verzorgen en ongelofelijk blij zijn dat ze het konden kopen.

En er nog steeds met heel veel vreugde wonen.

Met Arabische volbloed renpaarden van mijn vriendin, reed ik door heel Europa naar allerlei koersen.

In Stockholm kwamen we na een rit van 2 dagen met 2 paarden aan waarvan we wisten dat eentje een hele grote kans maakte om te winnen. Het tweede paard was een jong hengstje die alleen maar mee ging om ervaring op te doen. We hadden totaal geen verwachtingen. Twee broers reden de paarden. Kleine jockeys uit zuid Amerika. De avond ervoor hadden we vreselijk gelachen bij een etentje. Tijdens de warming up voor de koers gaf ik het paard veel liefde, vrolijkheid en vertelde ik hem dat het allemaal goed is en dat hij lekker moet gaan rennen. Soms liep ik in hoge snelheid naast hem en legde mijn arm om zijn hals om me mee te laten trekken want je moet zeker een uur  in forse pas lopen, lopen, lopen. Vervolgens liepen we naar de paddock om de paarden aan het publiek te laten zien. Dit is belangrijk voor de gokkers die dan kunnen zien hoe de conditie van het paard is en of ze geld willen inzetten op een bepaald dier. Aangezien mijn paard een outsider was die nog nooit gekoerst had, waren er weinig mensen die dat gokje durfden te wagen. Dan komen de jockeys aangelopen en geef je ze een pootje om op het paard te springen. Echter was ik gewend aan mijn leskinderen een goeie zet te geven om erop te komen. Je snapt het al, deze man vloog bijna over het paard aan de andere kant eraf. We hebben gehuild van het lachen. Ik zie hem nog met die kromme beentjes omhoog vliegen en hij belandde met een gil en een harde plof in het zadel. Hilarisch. Op de baan liet ik ze los en ze galoppeerden naar de startboxen. Hij ging braaf naar binnen. En dat voor de eerste keer. Topper. De deurtjes gingen open en hij vloog achter zijn stalgenoot aan en kwam wonder boven wonder als tweede over de finish. Wat een feest.

Mijn vriendin gaf mij de winnaarsdeken van het paard. Deze had ze gekregen van de sponsor: Sheikh Mansoor Bin Zayed Al Nahyan. Zijn rechterhand voor de promotie van het Arabische Paard in de Paarden racerij is Lara Sawaya. Onderweg terug naar huis kwamen de telefoontjes al binnen voor felicitaties en verkoop.

Thuis heb ik de deken in mijn theehuisje opgehangen als decoratie.

Zo kwam Pieter op een dag gezellig langs op stal. Hij stelde de vraag of ik nog wensen op mijn lijstje had. Huh. Zoals? Ik heb alles wat ik nodig heb, zei ik. En, zei Pieter, heb je geen zin om naar Abu Dhabi te gaan? Al kijkend naar de winnaarsdeken. Ja hahaha Pieter. Natuurlijk wil ik dat, maar hoeveel kost dat allemaal wel niet. Piet: Je moet nooit aan geld denken en de beren op de weg zien. Zeg gewoon dat je er al geweest bent. Hoe mooi het was en dat je er weer naar toe gaat.

Hoe dan Piet? Waarop hij zei: net als de vorige keer bij het verkopen van je huis. Je gaat vanavond zingend door je huis lopen en je zingt: “Abu Dhabi, Abu Dhabi, Abu Dhabi, Abu Dhabi, Abu Dhabi. Wat was het leuk dat ik er was  en wat fijn dat ik weer ga”.

Dus; zo gezegd, zo gedaan. Ik thuis in een donker huis, geen lichten aan gedaan, zingend en zwaaiend met een grote lach een kwartiertje over  Abu Dhabi gezongen. En ja hoor…..

Een week later…Tring…. Hello this is Lara Sawaya. I would like to invite you to come to Abu Dhabi. Pardon, excuse me. Why me? Because you have such a positive energy and all the horses win when you are around.

Ik hield de hoorn van mijn hoofd, ik kon het niet geloven. Vol verbazing keek ik naar mijn telefoon alsof ik in de maling werd genomen. Hoe kan dit? Maar het was echt waar. En….. ik ben er vaak geweest. Precies zoals Piet had gezegd. Alles op kosten van de Sheikh. Vliegtuig, hotel, eten, drinken, modeshows, excursies, lezingen enz enz. Onze Piet werd natuurlijk meteen gebeld. Haha Sas. Gefeliciteerd. En wat is het volgende dat je wil?????

The Alchemist: Weet wat je wenst..

Volgend op de vraag van Pieter wat ik graag nog zou willen hebben, heb ik een elegante Egyptische volbloed hengst gewenst…. echter naar mijn weten heb ik niet door mijn huis gelopen en gezongen doch kennelijk onderbewust toch een seance gemaakt met een prachtig boek van Gabrielle Boiselle met de mooiste foto’s van deze edele dieren, omringt met kaarsen.

Een week of wat later word ik gebeld door een kennis uit Duitsland.

“gekke vraag maar aangezien jij de paardenfluisteraar uit Nederland wordt genoemd, willen we je graag een Arabisch volbloed hengstje geven”. Geven?

Excuse me! Weer hield ik de hoorn van mijn hoofd en ik keek alsof ik het in Keulen hoorde donderen.

 Voor ik het wist had ik een trailer gehuurd en laadden we Patras in om mee te gaan naar Nederland.

 Het bleek een zwaar mishandeld beestje te zijn die door de trainers helemaal op de grond is geslagen. Het duurde meer dan een jaar  om zijn hoeven te mogen optillen en aan te raken zonder dat hij op de grond viel.

Het heeft me wel bijna mijn duim gekost want ik was zo trots tijdens zijn eerste hoefsmid ervaring dat ik mijn duim opstak terwijl ik hem vast hield. Uit zijn angst beet hij me. Dat loste ik op door hem rustig toe te spreken dat hij te oud was om te duimen en dat hij zijn mondje maar weer open moest doen. Zo gezegd zo gedaan. Heel rustig haalde ik mijn duim weg. Het leek niet te bloeden. Echter onderweg naar mijn theehuis begon het opeens te stromen. Nu heb ik een mooi litteken en mijn nagel groeit nog steeds niet goed maar dat maakt niet uit. Het was mijn eigen stomme schuld.

Na zijn castratie kon hij ook eindelijk als ruin leren socialiseren in de kudde. Als hengst was hij altijd afgezonderd van soortgenoten. Ook toen heb ik weer een grote fout gemaakt.

Tijdens het voeren van hooi in de paddock, liep ik naar de ruif met mijn handen vol. Ik was gewend dat ik dan gewoon erheen kon lopen en dat de kudde uit respect naar mij toe aan de kant ging. Echter Patras had helemaal geen respect voor mensen en wilde zijn kudde beschermen tegen die persoon die zo maar het koppel in kwam lopen en in hun cirkel kwam. Hij zag mij niet als de lieve weldoener die zijn leven gered had en die hem te eten geeft. Als dank kreeg ik razendsnel een hoef uit volle kracht tegen mijn heup. Voor ik het wist lag ik op de grond. Flauwgevallen van de pijn. Ook nu kon ik niet boos worden. Dit paard zit in een leerproces dacht ik. En ja hoor, de aanhouder wint.

Met de hulp van mijn jockey-vriendin is het ons gelukt om er na verloop van tijd een zadel op te leggen en konden we hem uiteindelijk gaan berijden. Nu is het de liefste kinderpony die er bestaat en loopt hij op hoog niveau in de Endurance sport.

Dus weet wel wat je wenst. Omschrijf het goed!!!

Pieter had mij geleerd te bestellen wat ik wil.

Na een dramatisch huwelijk wenste ik een man die mij begrijpt, waar ik mee kan lachen, die me gelukkig maakt.

Onderbewust heb ik kennelijk al jaren signalen afgegeven dat ik van ritme hou, muziek waarin het liefst percussie en drums zitten.

Niet lang nadat ik de wens had uitgesproken om zo een soort man te ontmoeten, werd ik gevraagd om mee te gaan naar een jamsession in Bussum.

Die avond kwam ik verkleumd thuis aan en ik wilde het liefst in bad en in bed. Niks daarvan zei mijn vriendin. Je wast je handen, haalt een borstel door je haar en je stapt nu de auto in.

Wij kwamen aan de tafel van de muzikanten te zitten. Tegenover mij zat de drummer. Wat moest ik lachen toen alle peperkorrels over zijn bord, tafel en de grond vlogen. Al snel stonden we buiten moppen te tappen en bood hij mij een drumlesje aan. De rest is historie.

Nu blijkt dat hij ook al jaren om een vrouw had gevraagd waar hij gelukkig mee kon worden. Die avond stond hij te koken. Een stemmetje zei hem het gas uit te draaien, zijn jas aan te doen en naar de jam te gaan. Eerst negeerde hij het signaal. Maar het werd sterker en sterker. Okay okay zei hij. Ik ga al.

Met andere woorden: luister naar signalen. Hoe raar het ook lijkt maar negeer ze niet. Volg je gevoel en luister naar je onderbuik.

Wij zijn nu inmiddels getrouwd en we genieten elke dag van elkaar. We hebben allemaal onze rare gewoontes echter hebben wij samen wel heel veel dezelfde rariteiten. Hoe is het mogelijk dat ik eindelijk mijn soulmate gevonden heb. En de muziek? Ja heerlijk. Wat fijn om met een muzikant om te gaan. Never a dull moment.

Er was een periode in mijn leven dat ik elk dubbeltje moest omdraaien. Ik had geen idee hoe ik de eindjes aan elkaar moest knopen.

Pieter was bij mij op bezoek en vertelde me dat ik niet zo moest panieken. Ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hij zei dat ik moest manifesteren dat ik bergen met geld had. Het viel uit mijn zakken, het lag door het hele huis. Dus wij gingen samen door het huis lopen en maakten allerlei bewegingen van geld dat in mijn bh zat tot bergen met geld die op de grond lagen en geld dat ik in mijn broekzakken had.

Nog geen week later kreeg ik een telefoontje van een vrouw die ik vaag kende. Ze vroeg of ik misschien de eerste week van de zomervakantie een ponykamp hield. Welke datum? Bij deze is er die week een ponykamp. Hoeveel vraag je? Geen probleem. Boek mijn kind maar voor de hele week. Haha. Binnen de kortste keren had ik een hele groep kinderen bij elkaar die elke dag wilden komen.

Ondertussen woonde ik samen met een vriendin, haar dochter en mijn dochter. Dat ging niet helemaal goed dus het was echt noodzakelijk dat ik zo spoedig mogelijk een andere plek zou vinden.

Het geluk lachte mij opeens toe. Via via ontmoette ik een vrouw die voor het ponykamp met haar huifkar en paarden de groep kinderen mee wilde nemen naar de hei. We hadden meteen een klik tijdens onze eerste kennismaking. Zij hoorde mijn verhaal over het samenwonen en ze zegt: maar Sas, het huis naast mij staat leeg. Ze zoeken iemand die daar tijdelijk wil wonen. Niet te geloven. Het mooiste deel van mijn dorp. Aan een zandweggetje en akkers. Grote tuin. Eindelijk mijn eigen plekje voor een normale huurprijs en ik stond automatisch ingeschreven bij Woningnet.

Het ponykamp was een groot succes. Iedereen betaalde cash dus inderdaad ik had overal briefjes die door het huis dwarrelden, op de grond, in bed en op de bank lagen. Piet je had gelijk. Hilarisch. Al mijn schulden kon ik betalen en tevens kon ik een ticket boeken om mijn vriendinnen in Frankrijk te bezoeken.

Eind goed, al goed